www.mariusztravel.com logo



AZJA POŁUDNIOWO-WSCHODNIA 2009-10

WIETNAM. ZATOKA HA LONG I SAPA (grudzień 2009)   zdjęcia

"Jeśli nie odwiedziłeś zatoki Ha Long, to nie byłeś jeszcze w Wietnamie", pisał chiński poeta Xiao San. Kiedy tak, to jedziemy! Jest kilka sposobów na zwiedzanie zatoki. My wybraliśmy opcję dwudniową, z noclegiem na dżonce. Gdyby była ładna pogoda, pewnie wolelibyśmy popłynąć na 3 dni. Ale grudzień to jest zima, co oznacza częste deszcze i niskie temperatury. Kiedy na południu Wietnamu jeździliśmy motorkiem w koszulkach z krótkim rękawem, ciężko było sobie wyobrazić, że wkrótce potrzebna będzie ciepła kurtka. A jednak. Przyjechaliśmy do Halong City i od razu znalazł się chłopak sprzedający wycieczki po zatoce. Cena? $55 od osoby za 2 dni. Poszliśmy na kolację i popytaliśmy w agencjach, gdzie ceny były jeszcze wyższe. Więc wynegocjowaliśmy $50 i następnego dnia z rana wyruszyliśmy do portu. Statek okazał się gorszy od tego, który widniał na zdjęciach, ale tego akurat się spodziewaliśmy. Natomiast nie spodziewaliśmy się, że ci, którzy kupują wycieczkę w Hanoi płacą mniej. Nie jakiś dolar czy dwa, tylko 20! Rekordzistki dały $30 na osobę za opcję 3-dniową. Dzieje się tak dlatego, że w Hanoi jest dużo plecakowiczów i duża konkurencja, a w Halong City są dobre hotele i masa turystów z Chin. Trudno, przepłaciliśmy.

Trasa wycieczki była standardowa. Najpierw do jaskini Sung Sot, tam zwiedzanie, a potem pływanie kajakiem. Z grupy 16 osób na łodzi tylko nam chciało się wiosłować. Popłynęliśmy do pobliskiej wyspy, zwiedziliśmy płytką jaskinię i już musieliśmy wracać. Przez cały dzień było pochmurnie, a tu nagle tuż nad horyzontem pojawiła się czerwona kula zachodzącego słońca! Szkoda, że nie wziąłem aparatu, ale po tym, jak utopiłem kompaktowy w Tajlandii, nie chciałem ryzykować lustrzanki. Wróciliśmy na łódź i dopiero wtedy zaczerwieniło się niebo. Nasza dżonka płynęła wśród skalistych wysp na miejsce noclegu, a czerwień nieba osiągnęła apogeum i powoli przygasła, ustępując miejsca zimniejszym kolorom. Noc była spokojna, a zasypiając marzyłem, żeby następnego dnia zobaczyć słońce. To marzenie nie miało się spełnić. Od rana wiał wiatr a niebo spowiły ciemne chmury, z których co jakiś czas kropił deszcz. Popłynęliśmy na wyspą Cat Ba, gdzie wysiedli ci, którzy wykupili opcję 3-dniową. Zastąpili ich turyści powracający z wyspy i ruszyliśmy z powrotem. Sceneria była przepiękna, choć przy dobrej pogodzie na pewno jest jeszcze bardziej imponująca.

Deszczowa aura dodawała zatoce jakiejś magii i tajemniczości. Tysiące małych wysepek rysowały się ciemnymi konturami na tle horyzontu. Wietnamczycy twierdzą, że jest ich 1969 (jest to rok śmierci Ho Chi Minha), ale tak naprawdę jest to około 3000. Są one rozsiane na długości ponad dwustu kilometrów. Te wystające z wody wapienne skały mają nawet po 200 metrów wysokości. To takie fortece o pionowych ścianach, podziurawione dużą ilością jaskiń. Powstały one w wyniku działania wody deszczowej, która przesącza się do wapienia, rozpuszcza go i powoli drąży jamy i korytarze. Kiedyś dawały schronienie piratom oraz zgromadzonym podczas napadów łupom. Może w niektórych jaskiniach kryją się wielkie skarby? Jeśli tak, to pewnie nigdy nie zostaną odnalezione, bo jaskinie są bardzo trudno dostępne i nikt nie wie, ile ich jest. Wiadomo tylko, że bardzo dużo.

Sapa - najzimniejsze miasto w Wietnamie

Gdybyśmy nie zobaczyli zdjęć rozległych tarasów ryżowych na zboczach gór, chyba nie pojechalibyśmy do Sapa. Miasto założyli Francuzi w 1922 roku, kiedy Wietnam był ich kolonią. Był to kurort u podnóża najwyższej góry w kraju - Fansipan 3143mnpm. Obecnie jest magnesem dla turystów z całego świata ze względu na piękne krajobrazy i zamieszkujące okolicę plemiona, takie jak H'mong, Dao, Tay, Giay oraz Xa Pho. W każdą sobotę, która jest dniem targowym, w Sapa można spotkać przedstawicieli tych wszystkich plemion. Kupują, sprzedają i załatwiają swoje sprawy. Ubrane w tradycyjne stroje kobiety nie lubią być fotografowane i niektóre protestują na widok aparatu. Obserwowaliśmy, jak zakładają czapki. Najpierw zawiązują pierwszą warstwę materiału, potem drugą, a dopiero na to tą trzecią, najbardziej efektowną. U niektórych kobiet jest to zawinięty czerwony materiał z frędzlami. Piękne! Wiele kobiet wciska turystom różne wyroby rękodzielnicze, ale tak agresywnie jak nigdzie indziej. Na placu w centrum miasta odbywała się jakaś parada przy donośnej muzyce. Na podwyższeniu siedziało kilku wojskowych, a poniżej kilkudziesięcioosobowa grupa nastolatków wykonywała pokaz z użyciem różowych kawałków materiału. Fanfary słychać było chyba w całym mieście!

W Sapa zabawiliśmy zaledwie jeden dzień. Wykurzyła nas stamtąd pogoda - gęsta mgła i temperatura bliska zeru. Prognoza nie była optymistyczna, więc kupiliśmy bilety prosto do Dien Bien Phu przy granicy z Laosem. Autobus miał przyjechać o 8 rano. Pamiętając o przypadkach, kiedy autobus odjeżdża przed czasem, przyszliśmy na dworzec pół godziny wcześniej. Dworzec to może za dużo powiedziane, raczej domek z poczekalnią. Kompletnie pustą, bo mieszkańcy Sapa nie lubią tu przychodzić i wolą czekać na przejeżdżające autobusy na placu w centrum. Więc kiedy autobus nie pojawił się ani o 8.00, ani nawet o 9.00, byliśmy coraz bardziej zdenerwowani. Sądziliśmy, że zabrał ludzi z placu i w ogóle nie zajechał na dworzec. Do tego było cholernie zimno, bo to nie tylko niska temperatura, ale też wilgoć przedostająca się przez wszystkie warstwy ubrań. Gęsta mgła towarzyszyła nam od momentu, kiedy pojawiliśmy się w Sapa. Ogólnie nie było nam do śmiechu.

Jedyna osoba, która pracowała na dworcu, młody chłopak o szczupłej twarzy, nie potrafił nam pomóc. Gdzieś zadzwonił i pokazywał, żeby czekać. Potem rozsiadł się przy małym kociołku, w którym paliły się grube szczapy drewna. W Sapa na każdym kroku ktoś się grzeje przy kociołku. Dopiero po jakimś czasie podszedł z komórką i od dzwoniącej osoby dowiedziałem się (po angielsku), że na drogę zeszła lawina błota i autobus jest spóźniony. Czekaliśmy jeszcze godzinę i w końcu przyjechał mikrobus załadowany workami. "Nie dość, że jest mało miejsca na nogi, to jeszcze napakują tam jakieś worki" - narzekaliśmy. Ale to było nic w porównaniu z tym, co nas czekało. Przy oknie siedział chłopak może piętnastoletni z jakiegoś plemienia, choć nie mam pojęcia, z jakiego. Jak tylko autobus ruszył krętą, wyboistą drogą pod górę w stronę przełęczy, chłopak zaczął pluć. Czasami do plastikowego woreczka, a czasami za siebie. To znaczy na siedzenie koło okna. Potem do worka pluł już tylko wtedy, kiedy robiło mu się niedobrze. Następnie wyrzucał worek za okno, pluł na siedzenie i wymiotował do nowego worka. Najgorsze, że Ela usiadła koło niego i nie było sposobu, żeby się przesiąść. Autobusik był zapełniony do granic możliwości. Po trzech godzinach takich tortur wysiedliśmy na postoju. Poszliśmy do ubikacji, a tam po prostu betonowa podłoga i dziura w tylnej ścianie. Czyli załatwiają się na podłogę i wiaderkiem spłukują przez dziurę na zewnątrz.

Kiedy nadszedł czas odjazdu powiedziałem, że my nie będziemy siedzieć koło tego oplutego gnojka. Zamienili go z kimś innym. Nowy siadł, zobaczył, że mokro, wytarł plastikowym workiem i po krzyku. Ogólnie plucie nie jest czymś obrzydliwym w Azji południowo-wschodniej. Na ulicach plują nie tylko mężczyźni, ale też kobiety. A jak ktoś ma zatkany nos? Nie potrzebuje chusteczki. Wystarczy, że zatka jedną dziurkę w nosie i wysmarka z drugiej, pochylając się przy tym lekko, aby nie wykrochmalić sobie ubrania! À propos chusteczki, tą funkcję pełni papier, jaki my zazwyczaj wieszamy koło sedesu . Ponieważ w Azji w toalecie nie używa się papieru toaletowego, służy on jako chusteczki np. w restauracjach. Natomiast w ubikacji wystarczy woda do podmycia. Zawsze lewą ręką!